Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Η Ζιγκουάλα, μεγάλο σουξέ στο Ισραήλ


Το ήξερες;
Η Ζιγκουάλα, ήταν Σουηδέζα (τσιγγάνα) και η μελωδία της έχει περισσότερο δυτική προοπτική.
Singoalla ήταν ο σουηδικός τίτλος του μυθιστόρηματος The Wind Is My Lover του Σουηδού συγγραφέα Viktor Rydberg, το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1857 και στο οποίο, χρόνια αργότερα, το 1940 βασίστηκε η ομώνυμη όπερα του πιανίστα και συνθέτη Gunnar de Frumerie, καθώς και η γαλλο-σουηδική ταινία Singoalla (1949) του Γάλλου σκηνοθέτη Christian-Jaque στην οποία πρωταγωνιστούσε η Viveca Lindfors.
Αν και Σουηδέζα, ήταν μελαχρινή, όπως αναφέρεται και στο τραγούδι.
 …"Μελαχρινή ομορφιά μου, παντοτινή χαρά μου"...
Ο ίδιος ο Καζαντζίδης έχει αναφερθεί σε αυτό το θέμα.
Το 1958-59 είδε την ταινία και του ήρθε η ιδέα του τραγουδιού. Τους στίχους τους έβαλε ο Νίκος Μουρκάκος κι επειδή το Σινγκοάλα δεν ήταν εύηχο το άλλαξε σε Ζιγκουάλα.
Ίσως ο Καζαντζίδης να μη θυμόταν ή να μην γνώριζε ότι παλιότερα ο Μανώλης Χιώτης είχε συνθέσει ένα τραγούδι που όχι μόνο αναφερόταν σε αυτό το όνομα (Ζιγκουάλα), αλλά ήταν και τίτλος του.
Το είχε τραγουδήσει η νεοεμφανιζόμενη, τότε, Ζωζώ Σαπουντζάκη, με κιθάρες που έπαιζαν ο Μανώλης Χιώτης και ο Γιάννης «Σπόρος» Σταματίου.
Την ίδια εποχή το τραγούδησε στην Αμερική και η Ρένα Ντάλλια, με τον Γιάννη Τατασόπουλο.
Και οι δυο Ζιγκουάλες, μουσικά, είχαν λατινική ρίζα.
Στην περίπτωση του τραγουδιού του Χιώτη αυτό ήταν σαφές, όμως, και το τραγούδι με τον Καζαντζίδη είχε αυτή την προοπτική, ή, αν προτιμάτε, μια περισσότερο τζίπσι-λάτιν προοπτική, που η νεότερη ζωντανή εκτέλεσή του με τον Νταλάρα, καθώς, και κάμποσες παλιές από διάφορα τρίο, την αναδεικνύουν, ίσως, περισσότερο.
(Τη Ζιγκουάλα την άκουσα τις προάλλες στο Καζίνο Ρόδου από την Γλυκερία και με έκπληξη διαπίστωσα ότι είναι σουξέ και των Ισραηλινών).

Δεν υπάρχουν σχόλια: